ယနေ့တွင် ကျွန်ုပ်တို့ သိရှိကြသည့် ပုံးအုပ်ခြင်းသည် ရှည်လျားသော ဖွံ့ဖြိုးမှု ဖြစ်စဉ်၏ ရလဒ်ဖြစ်သည်။ ရှေးဦး လူသားများသည် ၎င်းတို့ကို တွေ့ရှိသောအခါ အစားအစာကို စားသုံးလေ့ရှိသည်။ ၎င်းတို့ဟာ မိမိဘာသာ လုံလောက်ကြသည်ဖြစ်၍ အစားအစာကို ပုံးအုပ်ရန် လိုအပ်ချက် နည်းပါးသည်။ အစောဆုံး အိုးများနှင့်

သစ်သားအိုးတွေဟာ အလယ်ခေတ်မှာ လူကြိုက်များလာခဲ့တာက ဘီယာ (သို့) ဝိုင်လို အရည်တွေအပါအဝင် အစားအစာအမျိုးမျိုး သိုလှောင်ဖို့ သုံးနိုင်ပြီး ဖန် (သို့) မြေမှုန့်အိုးတွေထက် အများကြီး ပိုမလွယ်ကူလို့ပါ။

စက်မှုတော်လှန်ရေးအတွင်းမှာ ပိုကောင်းတဲ့ အထုပ်အပိုးအတွက် လိုအပ်ချက်ဟာ ရုတ်တရက် တိုးလာခဲ့တယ်။ ကုန်သွယ်ရေးက တိုးတက်လာတဲ့အခါ ၁၉ ရာစု အစောပိုင်းမှာ^{အထက်ပါ}၁၉ ရာစုမှာ Nicholas Appert လို့ခေါ်တဲ့ ပြင်သစ်လူမျိုးက ကန်ကို တီထွင်ခဲ့တယ်။ ဒါက သတ္တုထက် ဖန်နဲ့လုပ်ထားပေမဲ့ ဒါက အိတ်ထုပ်ခြင်းရဲ့ သမိုင်းမှာ ကြီးမားတဲ့ ခုန်ပျံမှုတစ်ခုဖြစ်ခဲ့တယ်၊ အကြောင်းက ဒါက အာဟာရကို လေထုထိတွေ့မှုရဲ့ သက်ရောက်မှုကနေ ကာကွယ်လို့ပါ။ ၁၉ ရာစုကုန်ပိုင်းမှာ^{အထက်ပါ}၁၉၀၀ ခုနှစ်မှာ Robert Gair ဆိုတဲ့ အမေရိကန်က ကတ်ထူသေတ္တာကို တီထွင်ခဲ့တယ်။ ပလပ်စတစ်သေတ္တာကို ခေါက်နိုင်ပြီး ပေါ့ပါးပြီး ဈေးသက်သာပြီး တပ်ဆင်ဖို့ လွယ်တဲ့ စတုရန်းအိုးတစ်ခု ဖန်တီးနိုင်ခဲ့တယ်။

၂၀^{အထက်ပါ}၁၉၀၀ ပြည့်နှစ်တွင် အထုပ်ပိုးပစ္စည်းများ၏ အံ့မခန်းအရေအတွက်တစ်ခု တီထွင်ခဲ့သည်။ ပွင့်လင်းသော cellofan သည်ကမ္ဘာစစ်များအကြားတွင်ပထမဦးဆုံးပေါ်ပေါက်ခဲ့ပြီးပလပ်စတစ်ခေတ်၏အစကိုကြေညာခဲ့သည်။ ၎င်း၏တီထွင်မှုကို polyethene ၏တီထွင်မှုသည်လျင်မြန်စွာလိုက်နာခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းလာသော

ပြီးခဲ့တဲ့ ဆယ်စုနှစ်အတွင်းမှာ စျေးကွက်ရဲ့ လိုအပ်ချက်တွေကို ဖြည့်ဆည်းဖို့ အသစ် (သို့) တိုးတက်တဲ့ ထုတ်ပိုးမှု နည်းပညာများစွာ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့ပြီး အထူးသဖြင့် တက်ကြွတဲ့ ထုတ်ပိုးမှု၊ ရေရှည်တည်တံ့တဲ့ ထုတ်ပိုးမှုနဲ့ ဉာဏ်ရည်ရှိတဲ့ ထုတ်ပိုးမှုတွေနဲ့ ပတ်သက်တာပါ။